επί τέλους σταματήστε πια αυτό το δίλημμα «είμαστε Μόνοι»

Συνεχίζονται οι διαδοχικές ενημερώσεις στον δήμαρχο μας από διάφορους φορείς και ειδικούς. Συμπέρασμα όμως κανένα.
Μόνο μια ανακοίνωση στον τύπο ότι οι τρεις δήμαρχοι της περιοχής έχουν επιτέλους μια σύγκλιση απόψεων και θα επιστρέψουν τη μελέτη ως ανεπαρκή.
O δήμαρχος στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο εμφανώς στεναχωρημένος ζήτησε συναίνεση και αναρωτήθηκε όπως και παλιότερα, εάν του έχουμε εμπιστοσύνη για τους χειρισμούς του.
Και αυτό γιατί τόλμησαν να δημοσιεύσουν ένα από τα σημαντικότερα διαπραγματευτικά ατού που διαθέτει:
το έγγραφο εκείνο του Υπουργείου Μεταφορών στο οποίο αναφέρονται σημαντικές αλήθειες για το τι περιμένει αυτόν τόπο για τα επόμενα 100 χρόνια:
- απομάκρυνση οικισμών περιμετρικά του αεροδρομίου στα 3 χιλ. σύμφωνα με οδηγίες της ICAO
- περιορισμός της ανάπτυξης στην περιοχή γύρω από το αεροδρόμιο
- χρήσεις γης συμβατές (και μόνο) με την λειτουργία του.

Γνωστό ωστόσο από τον Οκτώβρη του 2004 αλλά μη ανακοινώσιμο.

Το διαφυλάττομε ως κόρη οφθαλμού. Δεν πρέπει να ανακοινωθεί αλλά να το έχουμε ως μελλοντικό διαπραγματευτικό ατού.

Αρκετοί θεωρούν το αεροδρόμιο ως τη μοναδική ελπίδα ανάπτυξης του τόπου μας, κάτι για το οποίο δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσουμε και πολύ (γιατί υποτίθεται όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους (δρόμοι, θέσεις εργασίας κλπ.)).
Η εναλλακτική ανάπτυξη είναι πιο δύσκολη.
Θέλει όραμα, σωστό σχεδιασμό, αγώνα, προσπάθεια συλλογική.

Το έγγραφο αυτό είναι σημαία για ένα διαρκές ΟΧΙ στην σχεδιαζόμενη καταστροφή αυτής της πεδιάδας 34 χωριών με το φύτεμα ενός εκτρώματος που θα τη μολύνει επί 100 χρόνια έως ότου γίνει κρανίου τόπος.
Και με τους κατοίκους της περιβαλλοντικούς μετανάστες στις αστικές περιοχές και από αφεντικά της γης τους, δούλους.

Ποτέ δεν είναι αργά. Ας πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας.

Τίποτε δεν γίνεται χωρίς εμάς, χωρίς την συναίνεση μας.
Είναι μεγάλη ψευδαίσθηση η παραδοχή «αυτοί το έχουν αποφασίσει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».
Και επί τέλους σταματήστε πια αυτό το δίλημμα «είμαστε Μόνοι»
Γινόμαστε κάθε μέρα και πιο πολλοί….

Γ. Γ.